Οι συγγραφείς του τόμου αναδεικνύουν περιπτώσεις όπου ποιητές και λογοτέχνες βρέθηκαν σε μονοπάτια ιστορικά με τρόπους αναπάντεχους (Γκίκα περί Κ. Π. Καβάφη)· φωτίζουν περιπτώσεις όπου η λογοτεχνική γραφή προσεγγίζει το παρελθόν με τρόπους που μπορούμε κάλλιστα να ονομάσουμε ιστορικούς (Δελλή περί Μιχαήλ Ψελλού και Άκη Πάνου)· δείχνουν πώς η ενασχόληση με τη λογοτεχνία ενέπνευσε απροσδόκητα την έρευνά τους (Μέριανος περί Χ. Λ. Μπόρχες, Σινιόσογλου περί Φρίντριχ Νίτσε) ή την κοσμοαντίληψη των ιστορικών υποκειμένων που εκείνοι μελετούν (Κούταλης περί Humphry Davy)· ανιχνεύουν πτυχές της (μεσαιωνικής) εξουσίας μέσω μιας διαχρονικής περιήγησης στην ιστορία και τη λογοτεχνία (Στόγιας: από τον Orderic Vitalis έως τον Ουμπέρτο Έκο)· ή μας επισημαίνουν την ύπαρξη ενός ψυχικού φορτίου που τελικά παραμένει αμετάφραστο σε όρους επιστημονικούς, παρόλο που μοιάζει να μας φανερώνεται με όρους λογοτεχνικούς (Μαγουλάς περί του Άσματος Ασμάτων) – ως γνωστόν, στα όριά της η γλώσσα «δείχνει» πράγματα παρά τα δηλώνει… Τα κείμενα αυτά πλαισιώνουν οι εισαγωγικές παρατηρήσεις της Ουρανίας Πολυκανδριώτη, όπου παρουσιάζονται όψεις της σχέσης ιστορίας και λογοτεχνίας από την οπτική γωνία της θεωρίας της λογοτεχνίας με σημείο αναφοράς την περίπτωση του Θανάση Βαλτινού.

Συγγραφείς: Ουρανία Πολυκανδριώτη, Κατερίνα Γκίκα, Ευδοξία Δελλή, Γεράσιμος Μέριανος, Νικήτας Σινιόσογλου, Βαγγέλης Κούταλης, Γιάννης Στόγιας, Χαράλαμπος Μαγουλάς